به گزارش پایگاه خبری کف دانشگاه، ماه گذشته انتشار تصاویری از محیطی که در خوابگاه دانشجویان دانشگاه صنعتی اصفهان برای مطالعه دانشجویان تدارک دیده شده بود حاشیه ساز شده بود. جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی اصفهان در بیانیهای به این موضوع واکنش نشان داد، متن بیانیه به شرح زیر است:
ای مدعیان دانشگاه! آیا متوجه این نیستید که با این سخنان دانشگاه بیشتر به حاشیه میرود؟! ای خیرخواهان دانشجو و دانشگاه! چه مقدار افکار عمومی و فضای دانشگاه را به مسئله اصلی دانشگاه سوق میدهید؟! ای مدعیان دانشگاه! چه مقدار مسئلهای که شما مطرح میکنید حل مشکلات کشور را نتیجه میدهد؟! ای مدعیان دانشگاه! چه مقدار مسائلی که مطرح میکنید، باعث میشود دانشجو و استاد در کشور احساس معنا کنند و برای خودشان جایی را در این کشور احساس کنند؟!
در هفته گذشته خبر سالن مطالعه خوابگاه الغدیر در تمام کشور پخش شد، متاسفانه انباری در این خوابگاه به درخواست تعداد محدودی از دانشجویان در جلسه با مسئولین دانشگاه (۲۰ آذر) تبدیل به سالن مطالعه شد. تصمیمی که بدون در نظر گرفتن حواشی آن اتخاذ شد. تصمیمی که باعث شد بستری مهیا شود تا حیثیت و آبروی دانشگاه در سطح کشور برود. بدون شک در این امر علی رغم اینکه این تغییر کاربری به درخواست تعدادی دانشجو بوده، تصمیم گیرندههای این امر که بدون توجه به شأن دانشگاه و دانشجو تصمیمگیری کردهاند، مقصر و خاطی هستند.
این تصمیم چند روز بعد از جلسه اتخاذ و سریعا اجرایی میشود، بعد از گذشت حدود ۱۰ روز از فعالیت این سالن مطالعه، گروهی دانشجویی این خبر را در فضای رسانهای به اسم احقاق حق دانشجو رسانهای میکنند.
چرا گروه دانشجویی که خودش را حامی دانشگاه و دانشجو میداند تصمیم به این حرکت میزند؟ مگر نمیشد چراغ خاموش با مسئولین دانشگاه مطرح کرد تا این اتفاق بدون سر و صدا جمع شود؟ مگر در این یکی دو هفته که این سالن مطالعه دایر بود خبری منتشر شد؟ چرا گروهی بعنوان احقاق حق دانشجو و حفظ شأن دانشگاه، خود باعث تخریب دانشگاه میشوند؟ در نتیجه با تصمیم نابجای مسئولین و ضریب دادن یکسری گروه های رسانهای، شد آنچه نباید میشد.
این فضایی است که بر دانشگاه ما حاکم شده، دانشگاهی که حواشی آن بر متن آن غلبه کرده! مگر در این فضا میشود به مسئله اصلی دانشجو و دانشگاه فکر کرد؟ مگر در این حواشی دانشگاه و دانشجویان میتوانند به رسالت اصلی خودشان فکر کنند؟ آیا اینچنین دانشگاهی میتواند درد یا مشکلی از جامعه را حل کند؟! کجا در این حاشیهها دانشگاه میتواند خود را عهدهدار حل مسائل کشور بداند؟ کجا در این حاشیهها دانشجویان میتوانند برای خودشان جایی در این دانشگاه و کشور احساس کنند؟
بنظر میرسد ما جامعه دانشگاهی همیشه میخواهیم کلیه مشکلات دانشگاه را با تغییر آدم ها حل بکنیم؛
خوب است مروری بر تغییر روسای دانشگاه در دوره های قبلی داشته باشیم. همیشه جریانها و مجموعههای دانشجویی در آخر دوره رؤسای دانشگاه احساس نارضایتی دارند، هر دفعه با یک عنوان. زمانی به اسم دگم بودن و غیرقابل مذاکره بودن رئیس دانشگاه، زمانی بعلت بدهی های مالی و وضعیت مالی دانشگاه و دوره های دیگر هرکدام به یک نحو دیگر. گویا هر دوره این هجمهها (با کمی تفاوت) تکرار میشود. اصلا آیا فکر کردهایم که دنبال چه چیزی در دانشگاه هستیم؟ باید چه دیدی بر دانشگاه حاکم شود؟ آیا توانستهایم به این مسائل فکر کنیم یا صرفا با نفی هر دوره در یک سیکلی گرفتار شدهایم؟ گویا این ما هستیم که نمیدانیم از دانشگاه چه میخواهیم!
در این فضا تنها چیزی که مهم میشود رفتن یک نفر است، و خیال میکنیم با رفتن یک نفر مشکلات دانشگاه حل میشود و هر اتفاقی در دانشگاه میافتد بهانهای میشود که بیش از گذشته دانشگاه را از مسئله اصلی خودش دور کنیم و به حواشی دامن بزنیم. به عملکرد هیئت رئیسه دانشگاه نقد وارد است، همانطور که در جلسه با هیئت رئیسه دانشجویان و مجموعه های دانشجویی اشاره کردند. شاید اصلی ترین نقد هم دور شدن دانشگاه از رسالت اصلی خودش باشد! اما نه اینکه حتی آتشسوزی که در خوابگاه اتفاق میافتد (که به گزارش اداره آتشنشانی علت آن یک حرکت عامدانه گزارش شده) را هم بهانهای کنیم برای پرداختن به حواشی و دور شدن از مسائل اصلی دانشگاه!
تا زمانی که پیشفرض ذهنی این باشد که حل مشکلات دانشگاه با رفتن یک نفر حل میشود، هیچگاه نگاهی واقعبینانه به دانشگاه نخواهیم داشت.
و در آخر نتیجه این کنشگریهای ما دانشجویان و جامعه دانشگاهی این میشود که دانشگاه ما بیش از گذشته به حاشیه میرود. از جامعه نخبگانی شهر و کشور انتظار میرود اگر هم نقدی یا انتقادی به عملکرد هیئت رئیسه وارد میکنند نقد های سازنده و اساسی باشد! نقد هایی که بعد از گذشت هر دوره، دانشگاه را جلو ببرد و سطح مطالبات جامعه دانشگاهی را رشد بدهد!
دیدگاهتان را بنویسید